خداوند متعال در قرآن کریم می فرماید:
هرکس انسانی را بدون ارتکاب قتل یا فساد در زمین بکشد، چنان است که گوئی همه انسانها را کشته است و هرکس انسانی را از مرگ رهائی بخشد، چنان است که گوئی همه مردم را زنده کرده است. این تعبیری بسیار زیبا از ارزش گذاری دین مبین اسلام و تاکید پروردگار حق تعالی در کتاب قرآن مجید است و گویای تمام عیار صلح و احترام به حقوق بشر و شهروندی است. این تعبیر در مقابل اصول لیبرال دموکراسی غرب که بیشترین تاکیدش بر اومانیسم (انسان گرایی ) آزادی و حقوق بشر است مطرح می شود. اما در واقع در نظام جهانی دموکراسی غرب، محور اصلی سلطه و استعمار و استثمار و ظلم و بهره کشی و بهره مندی از ثروت و منابع ملت های مظلوم جهان است که نظام پروپاگاندای غربی سعی می کند جای این اندیشه اسلام و غرب را بلعکس جلوه دهد.
شاید در چند سال گذشته یکی دوبار نام کشور میانمار، برمه سابق به گوش خیلی از مردم جهان خورده باشد و کمتر بدانند که این کشور از شمال شرقی با چین از شرق با لائوس از جنوب شرقی با تایلند از غرب با بنگلادش و از شمال غربی با هند مرز مشترک دارد و از جنوب غربی با خلیج بنگال و از جنوب به دریای آندامان محدود می شود. مساحت این کشور ۶۷۸۵۰۰ کیلومتر مربع است که دومین کشور بزرگ آسیای جنوب شرق محسوب می گردد. برمه یکی از مستعمرات بریتانیا بود. این کشور در سال ۱۹۴۸ با امضای موافقتنامه ای توسط ژنرال آنگ سان به استقلال رسید.
اما از دو منظر کشور میانمار برای همگان به یکباره نام آشنا شد:
منظر اول: خانم آنگ سان سوچی رهبر این کشور که دختر ژنرال سان از رهبران استقلال برمه که حدود ۱۵ سال توسط رژیم برمه در حصر بود. وی که رهبر حزب لیگ ملی دموکراسی در میانمار است و به دلیل مبارزه و گذراندن دوران سخت در راه دموکراسی جوایز متعددی را از جهانیان دریافت می کند چون : صلح نوبل، لژیون دونور، جایزه ساخاروف، نشان افتخار آزادی رئیس جمهوری، جایزه سیمون بولیوار، جایزه جواهر لعل نهرو و جایزه اولاف پالمه، که البته معروف ترین و مشهور ترین آن صلح نوبل و کسب لقب بانوی صلح جهان است.
منظر دوم: اما دومین علتی که کشور میانمار شناخته شد به کشتار و نسل کشی مسلمانان بر می گردد. میانمار از ۲۰۱۲ درگیر جنگ های داخلی وحشتناکی شد و آن اختلاف میان بودائیان و مسلمانان روهینگیا در ایالت اراکان بود که با سرکوب شدید، تعبعیض نژادی سازمان یافته دینی و ظلم و ستم فراوان روبرو شد آنان :
۱ – از هویت میانماری محروم گشتند.
۲ – حق کار و آزادی عبور و مرور نداشتند.
۳ – مجبور به مهاجرت اجباری شدند.
۴ – اخراج از سرزمین مادری و اجدایشان
البته این تبعیض به سال ۱۹۸۲ بر می گردد که قانون حقوق شهروندی به تصویب رسید که از این میان ۱۴۴ قومیت موجود در میانمار ۱۳۵ قومیت حق شهروندی دریافت کردند و ۹ دسته از اقوام از حق شهروندی محروم شدند که بزرگترین قوم محروم مسلمانان روهینگیا بودند.که مجبور به کوچ اجاری شدند با اتخاذ این سیاست حدود ۱۵۰ هزار نفر از آنان به بنگلادش، ۵۰ هزار نفر به تایلند و ۴۰ هزار نفر به مالزی کوچانده شدند. تاجایی که در آخرین تصمیم گیری ها مقرر گشت ۸۰۰ هزار نفر از این قوم از میانمار اخراج شود تا تنش ها پایان یابد./قدسنا
