۲۲ بهمن روز خداست. مال خداست. نه این که فقط روزی خدایی است. بالاتر از آن. روز خداست. روز خود خداست. سال ۱۳۵۷ خدا خودش انقلاب کرد و کار را خودش به دست گرفت. چشم های ظاهربین می گویند انقلاب ما مردم ایران. اما ما مردم هم از انقلاب بودیم و با انقلاب دگرگون شدیم. خدا بود که انقلاب کرد و خودش هم دارد کار انقلابش را پیش می برد.
۲۲ بهمن نمایشگاه بازی خداست. خودش به دل یاران انقلاب انداخت که از ورود خمینی کبیر تا پیروزی انقلاب را دهه فجر نام نهند. والفجر و لیال عشر. سوگند به فجر و به شبانگاهان دهگانه. و سوگند به شفع (۲) و وتر (۱)؛ آنگاه که خورشید امام در این سرزمین بر آمد. ندیدید چگونه پروردگارت طومار سلاطین عاد و ثمود و فرعون را در هم پیچید؟ آری خدا در کمینگاه است. إن ربّک لبالمرصاد.
دشمنان انقلاب، خدا را نمی بینند و در محاسباتشان جای نمی دهند چون در میان میدان نیست. در کمینگاه است. از چشمشان پنهان است. اما با تیغی آخته. دشمن که به میان می آید تیغش فرود می آید و مکر دشمن را بر هم می زند. و أکید کیداً. اراده خداست که محاسباتشان اشتباه می شود.
انقلاب ۱۳۵۷ انفجار نور بود و دشمنان انقلاب با نور خدا در افتاده اند. نور خدا هم که خاموش شدنی نیست. تقلا می کنند خاموشش کنند. اما روشن تر می شود. الله متم نوره. خدا نورش را روشن و روشن تر می کند. هر باره فروغش را بیشتر می کند. خودش کار را به دست گرفته است.
خدا که کار را دست می گیرد غربال می کند. وجین می کند. دست چین می کند. دگرگونی اوضاع این روزها کار خداست. رسوایی خوش نمایان دورو کار خداست. وجین غوغای هرزگان کار خداست. غربال اراده های سست کار خداست. دارد سره را از ناسره جدا می کند. لیمیز الخبیث من الطیب.
خدا که کار را دستش می گیرد غربال می کند. محک می زند. مبتلا می کند. با نگرانی، با گرسنگی، و با زیان به مال و جان و ثمرات. تا خوبان را با خود همراه کند. این مردم را همه جوره آزموده است و الحق که از آزمون ها جملگی سربلند بیرون آمده اند. ملتی بهتر از ملت حجاز در عهد رسول الله – صلى الله علیه و آله – و کوفه و عراق در عهد امیرالمومنین و حسین بن على – صلوات الله و سلامه علیهما. و ۲۲ بهمن جشنواره این اراده هاست.
